Ξέρετε τι είμαι; Δεν ξέρετε; Δεν μπορείτε να το φανταστείτε; Εσείς τα παιδιά έχετε περάσει πολλές ώρες παίζοντας μαζί μου. Ναι, είμαι ένα παιχνίδι και έχω περάσει περιπέτειες πολλές με τη φαντασία των παιδιών. Είμαι γέννημα της γης, φτιαγμένο από χώμα. Με έφτιαξε πριν πολλά πολλά χρόνια μια οικογένεια ελληνική για να παίζει το παιδί τους.
Και τότε τα παιδιά είχαν την ανάγκη να παίξουν όχι μόνο στην πόλη μου, την Αθήνα, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Έφτιαχναν μόνα τους τα παιχνίδια από χώμα και νερό, πηλό ή σκάλιζαν το ξύλο κάνοντας σβούρες, κούκλες, ζωάκια και τόσα άλλα.
Ώρες ατέλειωτες έπαιζαν μαζί μου. Πολλές φορές μαζεύονταν φίλοι στο σπίτι μας, έφερναν κι αυτοί τα δικά τους παιχνίδια και ξεκινούσε ένα ταξίδι φαντασίας παίζοντας διάφορους ρόλους. Δεν έλειπαν βέβαια μερικές φορές και οι καυγάδες!
Υπήρχαν όμως και ώρες πολλές της ημέρας που έμενα μόνο μου στο σπίτι σε μια γωνιά, επειδή το παιδί που με κατείχε - ο Τίμωνας - με την ανατολή του ήλιου ξεκινούσε με τον παιδαγωγό για το σχολείο. Εκεί μάθαινε ανάγνωση, γραφή, αριθμητική, μουσική και διάβαζε κυρίως τον Όμηρο, ένα σπουδαίο ποιητή, που μέχρι κι εσείς σήμερα, άκουσα πως τον μελετάτε.
Μια μέρα ήρθε στο σπίτι μας ένα αγόρι κρατώντας ένα παράξενο παιχνίδι. Μας είπε ότι είναι ένας πήλινος κόκορας. Μου άρεσε πολύ και παίξαμε μαζί του. Μας είπε ότι εμείς εδώ στην Ελλάδα μάθαμε από τους Πέρσες να εκτρέφουμε κοκόρια!
Όμως τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολα. Η Αθήνα δεν ήταν αυτή που υπήρξε κάποτε. Όλη η παλιά της δόξα και το μεγαλείο ήταν στα χρόνια μου μια μακρινή ανάμνηση. Βέβαια, υπήρχε ακόμη πνευματική κίνηση, οι σχολές της πόλης λειτουργούσαν ακόμη, αλλά χωρίς οι φιλόσοφοι της εποχής μου να δίνουν κάτι καινούριο και σημαντικό. Παρόλα αυτά όμως, πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι, ακόμα και αυτοκράτορες, έρχονταν ακόμα εδώ για να σπουδάσουν.
Η Ελλάδα δέχτηκε στα χρόνια μου μια τρομερή βαρβαρική επιδρομή. Οι βάρβαροι λεηλάτησαν όλο τον Ελληνικό χώρο μέχρι και την Σπάρτη. Η Αθήνα δεν καταστράφηκε αλλά το χτύπημα ήταν μεγάλο. Βρέθηκα σκονισμένο και παραπεταμένο. Με τα χρόνια θάφτηκα και κοιμήθηκα πολλούς αιώνες στην αγκαλιά της γης, μέχρι που ξανάδα το φως και τους ανθρώπους.
Με πήραν στο Μετρό και με έβαλαν σε μια βιτρίνα στο σταθμό της Ακρόπολης. Οι επισκέπτες και οι περαστικοί με βλέπουν και με μελετούν. Με θαυμάζουν και αναρωτιούνται πώς με έφτιαξαν.
Τα σημερινά παιχνίδια διαφέρουν από μένα. Είναι πιο κομψά, ωραιότερα και έχουν περισσότερες λεπτομέρειες από μένα. Είναι φταγμένα από υλικά πιο γερά από τον πηλό όπως πλαστικό και σίδερο.
Τα παιδιά του 21ου αιώνα με βλέπουν με αδιαφορία και με προσπερνούν σαν να μην υπάρχω. Έχουν βλέπετε άφθονα παιχνίδια με φώτα, ήχους και χρώματα, παιχνίδια που κινούνται και μιλάνε μόνα τους! Όταν αντίκρισα ένα τέτοιο παιχνίδι απόρησα με την τεχνολογία που έχουν σήμερα. Έχουν λεπτομέρειες πολύ διαφορετικές και περισσότερες από εμένα. Όμως τα παλιά παιχνίδια ήταν πιο δημιουργικά από τα σημερινά επειδή δεν έχουν το μεράκι και την αγάπη αυτού που τα έφτιαξε.
Θα ήθελα να με έπαιζαν τα σημερινά παιδιά αλλά αυτό δε γίνεται γιατί έχω παίξει το ρόλο μου σε μια άλλη εποχή που πέρασε για πάντα…
πηγή: 11ο Δ.Σχ. Καβάλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου