Αλκιβιάδης -Μια αινιγματική προσωπικότητα

Αλκιβιάδης: Η χαρακτηριστικότερη, ίσως, φυσιογνωμία της Αθήνας στην πολιτική της ζωή.(452π.χ-402π.χ).Καταγόταν από τη μεγάλη αριστοκρατική οικογένεια των Αλκμεωνιδών.Ήταν δισέγγονος του Κλεισθένη, ιδρυτή της αθηναϊκής δημοκρατίας, ανεψιός του Περικλή, μαθητής του Σωκράτη. Έδρασε στην περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου. Η πολιτική του πρακτική στόχευε: α) στην ικανοποίηση του αθηναϊκού ονείρου για πανελλήνια κυριαρχία β) στην προσωπική του ανάδειξη ως πολιτικού ηγέτη μέσω του αθηναϊκού Δήμου. Έργο του η <<περιβόητη >>εκστρατεία στη Σικελία, που κατέληξε στη φοβερή ήττα των Αθηναίων ,το 413 π.χ. Για να αποφύγει να δικαστεί στην Αθήνα, πριν από την καταστροφή στη Σικελία ,κατέφυγε στη Σπάρτη, και με τις δικές του συμβουλές καταστράφηκαν οι συμπατριώτες του.

 Επιστρέφει στην Αθήνα –αφού είχε διωχθεί κι από τη Σπάρτη και είχε καταφύγει στους Πέρσες –το 407 π.χ . Από τη σκληρή ζωή της Σπάρτης, στην πολυτελή ζωή της Περσικής αυλής, ο Αλκιβιάδης πολύτροπος και δεινός ,ήταν αυτός που ξανάδωσε μια σειρά από ναυτικές νίκες στην Αθήνα . 

Όμως το 406 π.χ θεωρήθηκε υπεύθυνος για την ήττα του αθηναϊκού στόλου στο Νότιον (Μ. Ασία ),αν και απών. Αντίπαλός του, ο Σπαρτιάτης ναύαρχος Λύσανδρος. Ο Αλκιβιάδης δεν πρόλαβε , αν και πήγε στον τόπο της ναυμαχίας. Προτίμησε,  ν’αποσυρθεί στη Χερσόνησο , σ' ένα οχυρωμένο πύργο . Εκεί θα συμβουλεύσει τους Αθηναίους που δυστυχώς δεν τον άκουσαν! Για την ασφάλειά του μετά τη ναυμαχία και την ήττα των Αθηναίων στους Αιγός ποταμούς θα καταφύγει ξανά στους Πέρσες. Όμως ο σατράπης της Φρυγίας Φαρνάβαζος θα τον εκτελέσει κατ’ εντολή του Λύσανδρου. Ο Αλκιβιάδης προσωπικότητα ιδιόρρυθμη, γοητευτική ,αλαζονική θεωρείται ως ο πλέον “κατάλληλος” πολιτικός εκφραστής της ηθικής, της αθηναϊκής δημοκρατίας του τέλους του 5ου αιώνα. Εγκαινίασε ένα νέο ήθος πολιτικών που ενδιαφέρονταν για το δικό τους κυρίως συμφέρον.

 Το παρακάτω βίντεο της εκπαιδευτικής τηλεόρασης είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, που σκιαγραφεί την προσωπικότητα του Αλκιβιάδη σε συνάρτηση με τις ευρύτερες  κοινωνικοπολιτικές και πολιτιστικές συνθήκες της εποχής του.